پارادوکس بی‌نیازی از دعا در بحران کرونا با رویکرد قرآنی

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 در حال تدوین رساله سطح4 تفسیر تطبیقی، مدرس و پژوهشگر بنت الهدی و جامعه الزهرا

2 در حال تدوین پایان نامه سطح 4 رشته تفسیر تطبیقی، مدرس حوزه

3 استادیار؛هیئت علمی جامعه المصطفی العالمیه؛پژوهشگر گروه تفسیر جامعه الزهرا

چکیده

دعا نوعی عبادت است که در جهان بینی توحیدی همواره تسکین دهنده آلام روحی و جسمی است؛ دعا می‌تواند به عنوان یکی از راهکارهای مقابله با ویروس‌کرونا مطرح باشد؛ اما در حال‌حاضر با حاشیه رفتن مسائل دینی و پررنگ شدن راهکارهای‌پزشکی این شبهه مطرح است که اگر با رعایت مسائل بهداشتی به سلامتی جسمی می‌رسیم؛ پس چه نیازی به دعا و توصیه‌های معنوی وجود دارد؟ پژوهش حاضر به روش عقلی و نقلی با ابزار کتابخانه‌ای و پردازش اطلاعات به صورت توصیفی ـ تحلیلی درپی پاسخ‌گویی به این چالش است؛ از دستاوردهای این تحقیق آن است که پنج‌دسته از آیات قرآن در مقام‌پاسخ‌گویی به این شبهه هستند: دسته‌اول: آیات دال بر رابطه‌ی علی و معلولی بین پدیده‌ها که بر طبق آن شرایط دعا به عنوان جزء العله و موانع استجابت دعا با عنوان نبود مانع در تحقق معلول تاثیرگذار هستند؛ دسته‌دوم آیات دال بر تبیین مفهوم استجابت دعا است؛ با این توضیح که استجابتِ دعا، به معنای جواب دادن خدا به ما، قطعی است، اما این پاسخ، به معنای تحقق آنچه می‌خواهیم نیست؛ دسته‌سوم آیات دال بر حکمت زیرا که بندگان خدا که دلشان به نور ایمان و عمل صالح نورانی شده حتی اگر علت عدم استجابت را ندانند لب به ناشکری نمی گشایند زیرا که می‌دانند یکی از صفات خداوند متعال حکیم است. دسته‌چهارم آیات دال بر سنت آزمایش تا انسان دریابد واقعا جایگاهش کجاست؟ دسته‌پنجم آیات دال بر فقر ذاتی انسان است که براساس آن‌ها ادعای بی‌نیازی از خداوند متعال مخالف با نص صریح این آیات است.

کلیدواژه‌ها

فصلنامه علمی تخصصی مطالعات قرآنی نامه جامعه
دوره 8، شماره 137
خرداد 1400
صفحه 53-74

فایل ها

هم رسانی

ارجاع به این مقاله

آمار