دانش آموخته سطح چهار و طلبه دوره عالی فقه و اصول جامعه الزهرا(س)
چکیده
از جمله ادله «غناء»، روایاتی است که در آنها، «قول زور» به «غناء» تطبیق شده است. از حیث مفهومی، «غناء» به صوتی گفته میشود که دارای خصوصیت «طَرَب» است و محتوا در آن دخالتی ندارد؛ اما نفس تعبیر به «قول» در روایات مربوطه، این احتمال را تقویت می‌کند که مراد از آن، «غناء» در ضمن کلام باطل است. پژوهش حاضر با تکیه بر منابع فقهی ـ اصولی و برگرفته از روش تحلیلی اثبات کرده است که این نوع از استظهار صحیح نیست؛ چراکه «قول زور» به‌معنی کلام دارای تمایل است که با اطلاق خود، تمایل از حیث کیفیت صوت را شامل میشود. همچنین صدور غالب این دسته از روایات در مقام رد شبهه انتساب حکم جواز غناء به نبی اکرم (صلی الله علیه و آله) مؤید مطلوبی بر عدم اراده «غناء» در ضمن کلام باطل است. بنابراین، نگارنده به این نتیجه رسیده که محتوای کلام در باب «غناء» داخل نیست.
)