یکی از راه‌های فهم قرآن، معناشناسی صحیح مفردات آن است. این مقاله به روش معناشناسی نوین از طریق نسبت همنشینی، به معناشناسی واژه لسان در قرآن پرداخته تا معنای آن‌را در ارتباط با همنشین‌هایش تبیین کند. در این تحقیق، برای تطبیق معانی پایه‌ای (لغوی) و معناشناسی لسان، از قرآن و تفاسیر استفاده شده است. طبق یافتههای این مقاله، «لسان» در برخی از آیات، عضو بدن و در برخی، فعلِ این عضو یعنی «سخنگفتن» است و این سخنگفتن، دو قسم مثبت و منفی دارد. برخی آیات به عربیبودن لغت و زبان نبی(ص) اشاره میکنند. زبان نبی(ص)، عربی و از نوع سخنگفتن مثبت است و لازمه آن، مطابقت‌داشتن با فرهنگ آن قوم است؛ بنابراین «لسان قوم» را «فرهنگ قوم»دانستن به‌عنوان لازمه معنای لسان، قابل پذیرش است. حاصل این‌که جز در تعبیر «لسان قوم» که در معنایابی لغوی به «زبان قوم» و در رابطه همنشینی، به «فرهنگ قوم» معنا شده، معنای لغوی و معنای حاصل از روابط همنشینی، در کاربردهای دیگر لسان با هم مطابقت دارند.
)